الف. ارتباط روحی: انسان از لحاظ روحی احساس میکند به حضرت نزدیک شده است. این به دو ركن اساسی نیاز دارد:
1. معرفت هر چه بیشتر و عمیق تر به حضرت؛
2. عمل به وظایف دینی به ویژه انجام واجبات(به خصوص نماز اول وقت) و ترک محرمات(به ویژه در اموال و رعایت حلال و حرام). در کنار این دو رکن، یاد کردن حضرت در زمانهای مختلف و دعا به وجود مقدس او و زمینه سازی نیز دارای اهمیت است.
ب. ملآقات و دیدار: در زمان غیبت به صورت عادی دیدار آن بزرگوار (که همراه با شناخت باشد) امکان ندارد؛ مگر در مواردی که به صلاح و مصلحت باشد. برای این نوع ارتباط هر چند رفتن چهل شب به مسجد جمکران در میان مردم معروف است؛ ولی به نظر میرسد رعایت حدود دینی همراه با توسل و استغاثه به آن حضرت راه صحیحتری باشد. البته باید دانست که اگر صلاح نباشد، دیدار نیز اتفاق نمی افتد.
گفتنی است اگر فردی در جاده درستی و صلاح گام برداشت و از آلودگیها فاصله گرفت و قلب خود را برای خداوند و امام مهدی(ع) قرار داد احتمال دیدار آن وجود پاک و نورانی بسیار است:
آیینه شو جمال پر طلعتان طلب تو جاروب کن خانه را سپس میهمان طلب
طهارت نفس و تزکیه درون اکسیر عظیمی است که آثار ونتایج بلند و بیشماری دارد و از جمله آنان وصل به یاد و پذیرش از جانب او را ممکن میکند آنچه اصل و فرض است حرکت در مسیر عبودیت و پاکی و جدا شدن از شیطان و رذایل است. در این صورت آنچه شایسته و به صلاح انسان است برای او میسر و فراهم میاید